1 min read

Recensies: the good, the excellent and the others

Recensies: the good, the excellent and the others

“The good ones aren’t good enough, and the bad ones will depress you.”
Dat zei regisseur David Lynch onlangs in een interview met The Guardian, op de vraag waarom hij nooit recensies las. (Hij zei nog wel meer overigens. Bijvoorbeeld dat Trump als [een van de grootste presidenten] https://www.theguardian.com/film/2018/jun/23/david-lynch-gotta-be-selfish-twin-peaks) de geschiedenis in kan gaan, maar dat is een ander verhaal.

Heeft Lynch gelijk? Moet je als 'creator' schijt hebben aan wat anderen van je werk vinden? Het is een interessante kwestie. Mijn uitgever raadt in ieder geval af om op negatieve recensies te reageren. Je schiet er namelijk niets mee op, de recensie wordt er niet beter van en eigenlijk maak je jezelf als auteur belachelijk. Neemt niet weg dat er soms dingen worden beweerd die niet kloppen. Of, laten we het neutraal zeggen, die je heel anders bedoelde toen je het opscheef. Langzaam komt er uit alle recensies van de Overblijfvader wel een bepaald beeld naar voren. "Leest als een trein", "je hebt het zo uit", "met vaart geschreven", "In één ruk uitgelezen". Eerlijk gezegd vind ik dat - in tijden van Netflix en andere afleiding- een groot compliment. De rest (ongeloofwaardig, weinig diepgang, geen psychologisch inzicht, vlakke karakters) zie dat als onbedoeld neveneffect van te snel lezen. En voor de rest doe ik er het zwijgen toe.

Hoe dan ook, hier nog een paar recente stukken: