Tabee FB!
Stoppen met Facebook is net zoiets als stoppen met roken. Ik nam het me keer op keer voor, maar het blijft lastig om de gewoonte te doorbreken. En je verzint smoesjes: ‘Ach ja, zo erg is het toch allemaal niet, die verslaving van mij?’ Of: ‘Hoe schadelijk is het nou?’ Of: ‘Ik heb het nodig voor mijn werk!’ Maar deep down weet je natuurlijk best dat het totaal kut is. En dat je uiteindelijk opgelucht bent als je ‘the habit gekickt hebt’.
Al een tijdje voelde ik me steeds minder prettig op Facebook. Deels doordat ik steeds vaker te maken kreeg met onbekende types die je dan lastigvallen met idiote berichten. ‘Hallo, ik zit nu in rehab, maar ben ook een roman aan het schrijven!’ was nog een van de normaalste. Of vage bekenden —ik vermijd met opzet de term ‘vrienden’— die je eens lekker moralistisch de les lezen omdat ze totáál geschókt zijn door een opmerking of post. Dat mag natuurlijk, maar waarom zou ik me dat laten welgevallen? Toen een vage gek, die op de een of andere manier mijn mobiele nummer had achterhaald, me ’s avonds dreigende appjes stuurde, was voor mij de maat vol. Wegwezen.
Daarnaast werd mijn irritatiegrens meerdere malen overschreden door allerhande idiote advertenties waar ik niet op zat te wachten, meestal van producten die naadloos aansloten op mijn zoekgedrag buiten Facebook. Toen ik me voor een freelance klus moest verdiepen in de wereld van de incontinentieluiers, werd ik nog wekenlang bestookt met ads voor die o zo nuttige, maar voor mij nog veel te premature hulpmiddelen.
Maar wat me vooral tegen begon te staan waren de zakelijke praktijken van Facebook zelf. Je hoeft niet heel ver te zoeken om erachter te komen dat Facebook, aanvoerder Zuckerberg voorop, een intens slecht bedrijf is. En zoals de sigarettenbranche jarenlang iedere verantwoordelijkheid hooghartig van de hand wees, zo vindt ook Facebook dat het niets te verwijten valt.
Kortom, tijd om verder te kijken en na tig (?) jaar de deur zachtjes achter me dicht te trekken. Sommige mensen doen dat soort dingen met veel aplomb, om vervolgens na een weekje weer op hun schreden terug te keren. Net als rokers, zeg maar. Ik sluit niet uit dat ik ook wel eens een relapse zal hebben. En sommige mensen en nieuwsgroepen ga ik zeker missen. Voor nu resteert vooral de opluchting.
(En Whatsapp dan? En Instagram? Die zijn toch ook van Facebook? Klopt. Helaas valt Whatsapp inmiddels onder de noemer onmisbaar, hoe zeer ik ook anders zou willen. En alternatieven als Telegram of Signal zijn gewoon te dun bevolkt om nuttig te zijn. Insta is een ander verhaal. Komt goed, maar eerst even aan de nieuwe situatie wennen. Je vraagt een verstokte roker toch ook niet om dan maar meteen met drinken te stoppen?)
Adrienne LaFrance